سرگرمی درکنار تربیت

اما این بحث ها ناامید کننده نیست.حرف ما را باور کنید!زیرا نقطه ای روشن و درخشان به نام امید،درپایان این تونل ناامیدی و یأس تربیتی وجود دارد.تربیت امری مشقّت بار و پرزحمت نیست.بچّه ها می توانند درجهتی رشد کنند تا درآینده افرادی مسئول و با تفکّری درست باشند.ما می توانیم بدون آن که شاهد کابوسی هجده ساله باشیم،به آنها در راه ارتقاء مسئولیت پذیری کمک کنیم. 
تربیت با عشق و منطق تماماً در مورد رشد و پرورش کودکانی مسئولیت پذیر است.و این درحقیقت همان فلسفه ی برنده-برنده،می باشد.والدین برنده هستند،زیرا با شیوه ای سالم و درست،عشق و محبّت خود را به فرزندشان تقدیم می کنند،و با روش و برخوردی صحیح بدون توسل به خشونت و تهدید که باعث افزایش رفتار مُتمرِّدانه و سرکشانه در کودکان می شود،آنها را تحت کنترل و نفوذ خود در می آورند.ازطرف دیگر،بچّه ها نیز برنده هستند،چون در سنین اوّلیه ی زندگی،با حل مشکلات شان، مسئولیت پذیری و منطق حاکم برزندگی را می آموزند.بنابراین کودکان خود به تنهایی،ابزارهای لازم را برای رویارویی و مبارزه با دنیای واقعی به دست می آورند.

والدین و فرزندان می توانند رابطه ای توأم بااحترام متقابل و براساس عشق و اعتماد را پایه گذاری کنند.معامله ای ازاین بهتر نمی شود!در تربیت با عشق و منطق،سرگرمی درکنار تربیت قرار می گیرد و چاشنی آن می شود.

هدف دست یافتنی:پرورش کودکانی مسئول

درحقیقت،تمامی والدین عزیز اساساً با این چالش روبه رو هستند:چگونه می توانیم فرزندانی سربلند و پرافتخار دراین دنیای بزرگ،پرورش دهیم؟هر پدر و مادرمهربان و صادقی،برای نیل به این هدف،از هیچ تلاشی فروگذاری نمی کند.هدف این است که باید فرزندان عزیز خود را به نحوی پرورش دهیم،تا به جای وابستگی به ما،به سوی استقلال گام بردارند-یعنی به جای آن که تحت کنترل باشند،خود کنترل را به دست گیرند. 
بنابراین باید با این مسئله ی پیچیده مواجه شویم که درهر مقطعی عامل زمان و تغییرات و تحولات زودگذرسنی،زندگی فرزندان مان را تحت الشعاع قرار می دهد و این که کودکان مسئول،تنها افرادی هستند که قدرت رویارویی با دنیای واقعی را دارند.جوانان و -حتی بچّه های کوچک تر-درهر زمان یا در هر مکانی،درحال مبارزه بین مرگ و زندگی قرار دارند،زیرا در مقاطع مختلف سنی، عواملی خطرآفرین،زندگی کودک و یا نوجوان و جوان را تهدید می کند.عواملی چون موادمخدّر،جنون سرعت هنگام رانندگی،مشروبات الکلی و بسیاری از فشارها و وسوسه های زندگی،که تمامی این عوامل را از دوران کودکی جوان نشأت می گیرد.آمار خودکشی در جوانان،رابطه ی مستقیمی با برخوردهای خشونت آمیز والدین دارد. 

تربیت:لذّت یا کابوس

زمان روز شنبه است و مکان فروشگاه بزرگ محلّ.دو پسر بچّه ی پنج و هفت ساله،مانند سربازانی آماده ی نبرد،به یکدیگر اعلان جنگ کرده اند.آنها یواشکی از راهرویی دیگر می دوند،و پشت وسایل پنهان می شوند،و صدای برخورد و کشیده شدن راکت های تنیس شان روی سرامیک کف فروشگاه به گوش می رسد.آن دو با چرخ خرید فروشگاه بازی می کنند و نتیجه ی این بازی درهم آمیختن صدای بلند و گوش خراش پنچری چرخ خرید با صدای موسیقی ملایم و گوش نواز داخل فضای فروشگاه است. 
امّا از سوی دیگر مادر به دنبال ردی ازاین واحد کماندویی است.بنابراین چرخ خرید نیمه پرشده را به حال خود رها می کند و به دنبال آنها می رود.درست در لحظه ای که مادر به گوشه ای از فروشگاه می رود،فریادش بلند می شود به طوری که به گوش دیگرخریداران نیز می رسد:«گم می شوید!به آن دست نزن!تو-بیا این جا!»

19

مادربرای گرفتن آن دو سرباز کوچولو،مجبور می شود با آنها مسابقه بگذارد،و درست در لحظه ای که می خواهد از پشت،گردن های خیس شده از عرق ،آن دو وروجک را بگیرد،آنها تاکتیک جنگی«ب»-یعنی «تقسیم به دو دسته»را اجرا می کنند و هدف ازآن«تقسیم و پیروزی»است.حالا مادر باید در دو جهت مخالف بدود و بر سرآنها فریاد بکشد.مادر به سختی نفس می کشد،امّا سرانجام موفق می شود،پسر کوچک تر را که به بخش غلات فروشگاه حمله کرده و در پشت سر خود،ردی از جعبه های مواد غذایی را به جا گذاشته است،به محاصره درآورد.امّا زمانی که مادر،پسر کوچک تر را به طرف چرخ خریدش باز می گرداند،متوجه غیبت پسر بزرگ تر می شود.مادر او را در غرفه ی انگورهای بی دانه پیدا می کند. 
بعد از پیدا کردن پسر شماره ی دو و برگرداندن او به سمت چرخ خرید،حال پسر شماره ی یک دوباره ناپدید شده است.مادر بیچاره یک باردیگر به تکاپو می افتد و به سرعت به اطراف می دود.عاقبت بعد از تهدید مادر به تنبیه و به مخاطره افتادن و از دست دادن بازی با نایتِندو " 1 ". ، دو پسر بچّه مجبور به تسلیم می شوند و گیر می افتند. 

مقدمه

شاید ما اوّلین نسل از والدینی باشیم که حتی نمی توانیم به عملکرد و شیوه ی تربیتی پدران و مادران خود بیندیشیم،چه برسد به آن که بخواهیم آن شیوه های تربیتی را به کار گیریم و درآن موفق شویم.در طی صدها سال،والدین بی تجربه،نکات ارزشمند تربیت کودک را تنها از طریق مثال و نمونه و الگو برداری از والدین خود فرا می گرفتند،این والدین بی تجربه راه کارهایی را درمورد تربیت فرزندانشان به کار می بستند که پدران و مادران خودشان از همان راه کارها برای تربیت آنها استفاده کرده بودند. 
امّا امروزه،چنین دیدگاه تربیتی محکوم به زوال و نابودی است تا رشد و شکوفایی.اغلب ما،هنگامی که در تربیت فرزندان مان با شکست مواجه می شویم،از روی عجز و ناکامی دست های مان را به سوی آسمان بالا می بریم و می گوییم:«نمی توانم این موضوع را درک کنم.پس چه طور این روش تربیتی برای پدرم کارایی داشت.» 
بله،برای پدرتان کارایی داشت.امّا امروزه همه چیز عوض شده است.عواملی چون انقلاب حقوق بشر،تحوّلات عظیم در زمینه ی ارتباطات،تغییرات بنیادی درخانواده-تمامی این ها،به انضمام عوامل بسیاری دیگر،باعث شده اند که چگونگی و نحوه ی نگرش فرزندان ما به زندگی 
دست خوش تغییرات عمده ای شود.این روزها کودکان مجبورند تا سریع تر رشد کنند و بزرگ شوند،بنابراین نیاز دارند تا سریع تر بیاموزند که چگونه از عهده ی فشارها و چالش های سخت زندگی معاصر برآیند.دراین میان تأثیر طلاق و دیگر تغییراتی که در خانواده صورت می گیرد،همواره چشم گیر بوده است. 
در دنیای پیچیده ی کنونی که همه چیز به سرعت درحال تغییروتحول است،والدین تأثیرگذاردربرخورد با کودکانی که درچنین دنیایی زندگی می کنند،باید نحوه ی استفاده از راه کارهای متفاوت تربیتی را بیاموزند.